Frisse start

Vlak voor de zomer besloot ik een overstap te maken. Niet naar een nieuwe baan, maar naar een nieuwe doelgroep. Ik verliet mijn gebruikelijke examenklas voor de eersteklas. Een nieuwe lichting studenten, vers binnen van het vmbo. En net als op vakantie gaan, geeft een verandering van werkomgeving soms ook weer frisse moed!

Al jaren ben ik mentor van de vierde klas paraveterinair, maar zoals met alles wat je lang doet raakte ik een beetje in een sleur. Ieder jaar kreeg ik studenten die zich in de laatste loodjes van hun studie bevinden. Dat heeft een prachtige kant, want je ziet ze in een tijd waarin ze hun volwassenheid bereiken en al het geleerde uit hun opleiding (wanneer het gaat volgens het boekje) kunnen toepassen in de praktijk. De dierenartspraktijk in dit geval. Maar het heeft ook die typische sfeer van ‘het laatste stukje’. Die sfeer waarin soms nog onder stoom en kokend water tegen deadlines aan gewerkt moet worden. Waarin blijkt dat examendossiers niet op orde zijn en tot ieders verbazing er nog extra werk gedaan moet worden. Of waarin de student eigenlijk al uit kijkt om aan het werk te zijn of door te studeren en soms minder motivatie heeft voor de opleiding die op z’n einde loopt. Mij bekroop de laatste jaren wel eens het gevoel dat ik harder moest werken voor het behalen van de diploma’s dan de studenten. Dus ik besloot dat het tijd was voor een frisse start!

Eersteklas problemen
“Doe mij volgend jaar maar een eerste klas”, riep ik tijdens de werkverdeling tegen mijn team. “Zal wel even wennen zijn, maar lijkt me leuk”. Zo gezegd zo gedaan. En dat heb ik geweten. Tijdens mijn vakantie stroomden de berichten met problemen ‘eerste klas’ al binnen. “Ik kan geen boeken bestellen”, “ik heb mijn been gebroken”, “Ik ben mijn papieren kwijt, hoe laat moet ik klaar staan voor de introductie?”. Maar tot mijn verbazing stond bij iedere noodkreet ook iets waar ik heel blij van werd. “Sorry dat ik zo’n chaoot ben, maar ik heb wel heel veel zin in mijn nieuwe studie!” “Dankjewel voor uw vlotte antwoord mevrouw”. “Heb zin in mijn nieuwe school, tot woensdag!”. Een vlaag van enthousiasme bereikte mij via deze berichten en maakte dat ik in de laatste week van mijn vakantie ook weer ging uitkijken naar het nieuwe schooljaar.

Introductieweek
Inmiddels zit de eerste week erop. Een week met veel nieuwe informatie (voor mijzelf én de studenten dit keer). Maar ook met kennismakingsspellen, zeskamp en survivallen in het bos bij 32 graden. Zelf deed ik vol overgave mee aan alles, want enthousiasme werkt natuurlijk twee kanten op. Maar tot mijn verbazing deed iedereen leuk mee. Er was geen student die mopperde of achterbleef, tenminste niet in het openbaar. Oké, toen we in het bos werden achtergelaten als levend aas voor duizenden muggen, hadden de meesten het wel gehad, inclusief ik zelf. Logisch. En natuurlijk werden de eerste groepjes al gevormd van studenten die hun ‘eigen soort’ herkennen in de meute. Maar (tot nu toe) geen verkeerd woord naar elkaar. En alles met een gretigheid tot aanpakken en positiviteit. De eerste klassen-app is al gevormd, want “dat is handig mevrouw, voor wanneer er snel dingen gefixt moeten worden”.

Zo is het leuk
Misschien is dit voor iedereen een frisse start, niet alleen voor mij. En waarschijnlijk ontstaan de problemen en het gedoe als vanzelf wanneer we een tijdje onderweg zijn met elkaar. Want dat hoort er ook gewoon een beetje bij. Maar, ‘fingers crossed’, ik hoop dat het nog een tijdje zo mag blijven, want ik vind mijn werk zo leuk op deze manier. En dat zal ik ze vertellen ook.