Mijn student leerde niet alleen een vak, maar ook zichzelf kennen

Mia is al lang in twijfel of ze wel op de goede opleiding zit. Een lieve, rustige studente is ze. In de klas valt ze niet erg op, ze trekt haar eigen plan. Een donkere outfit, met een donkere blik op een knap gezicht. Maar ze is “niet boos hoor mevrouw, dat is gewoon mijn normale hoofd” zo zegt ze tegen mij. Ze doet de opleiding paraveterinair en zit in de examenklas. Ik ben haar mentor. Naarmate de leerstof specifieker wordt, er meer stage in de dierenartspraktijk op het programma staat en de werkdruk oploopt, zie ik Mia steeds ongelukkiger worden. Tijdens gesprekken blijkt dat ze worstelt met wie ze is als persoon en verwachtingen van anderen. Haar ouders zijn gebrand op het afmaken van een opleiding (de vorige is ook al “mislukt”) en op school en stage worden er steeds meer specifieke eisen aan haar gesteld. “Mevrouw, ik houd denk ik gewoon niet zo van mensen”, zegt ze soms wanneer ik haar spreek over haar worsteling.

Doorzettingsvermogen
Ze ploetert zich een weg door alle theorie van school en de pittige tijden op stage in de dierenartsenpraktijken. Het werkveld staat onder hoge druk, want half Nederland heeft in tijden van corona viervoeters in huis genomen. Mia lijkt zich er doorheen te slaan, tot blijdschap van mij en mijn collega’s. Het gaat lukken, de finale is in zicht! Tot het moment van de waarheid; het praktijkexamen. Alles wat ze geleerd hebben, laten studenten zien in de dierenartspraktijk. Dit betreft o.a. de balie; klanten ontvangen, telefoons opnemen, afspraken maken, duizendpoot zijn. Dingen die Mia wel kan, dat heb ik gezien, want we hebben het vaak geoefend.

Knopen doorhakken
Ze meldt zich halverwege haar laatste stage bij mij. “Mevrouw, ik heb een beslissing genomen. Ik stop.” zegt ze met de tranen in haar ogen. “Ik moet te vaak een masker opzetten en daar word ik moe en ongelukkig van.” Ik schrik ervan, maar verbaas mij tegelijk ook over de wijze woorden. Ze vertelt mij dat ze in het eerste jaar op school de dieren verzorgde en een stage liep tussen de varkens. Nergens mensen, alleen maar grote, dikke, roze, lawaaierige varkens. Met vieze kleren aan en een geur die niet meer uit je haar verdwijnt. “Mevrouw, dat was de gelukkigste tijd die ik heb gehad hier op school.” Ik sputter nog wat tegen; “je bent er bijna.. je kunt het.. zet nog even door.. wat heb je nodig..” Het is zinloos, ze is eruit. “Mevrouw, ik wil werken met dieren. Die maken mij blij.”

Dieren zijn gewoon het leukst
Ze besluit over te stappen naar dierverzorging, één niveau lager. Ze gaat terug naar de varkens, vol vertrouwen. Haalt haar praktijkexamen in no-time met vlag en wimpel. Een week later komt ze nog wat inleveren op school. Opeens staat ze naast mijn bureau. “Hoi mevrouw, ik dacht, ik zoek u even op.” Ze is vrolijk, opgewekt, opgelucht. De ontspanning is zichtbaar op haar anders zo donkere gezicht. Ik voel iets nats aan mijn been. Er komt een bolletje wol onder mijn stoel vandaan. “Bij de varkensboer hadden ze een drachtige hond”. Mia heeft de dracht en bevalling op de voet gevolgd, de verzorging van het nest puppy’s gedaan en er vervolgens ééntje mogen houden. “Ik weet nu wat ik wil, mevrouw! Ik ga mijn pup opvoeden en een uitlaatservice beginnen. Ik dacht dat u het wel leuk zou vinden om de pup te zien.” “Wat gezellig, Mia”, zeg ik. “Ja he? Ik ben helemaal blij” zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij, “ja, want dit is toch gewoon het aller aller mooist?!” “Goed zo dame, leer maar voor jezelf kiezen”, denk ik in stilte.